Klif

Pewien porządek musi jednak być. Jeżeli chcesz znaleźć się na skraju dwóch porządków, to idziesz na klif. Z jednej strony morze/ocean, z drugiej ląd. Więc jeśli naprawdę chcesz sobie odpowiedzieć na jakieś pytania, a musisz w końcu od czegoś zacząć, to ewidentnie kierujesz się do najbliższego urwiska - byleby dojść do odpowiedzi.

Chodzenie klifem jest o tyle niebezpieczne, że można na kogoś wpaść. Na kogoś, kto powie Ci np. coś takiego:

Nie ma sensu tego ukrywać, więc odpowiadam po prostu: jestem rzemieślnikiem. Oszlifowałem już miliony takich jak Ty. Miliardy. Przemierzając świat od tundry i tajgi po rozdzieloną od linijki Saharę. Pojawiam się wraz z poranną bryzą. Zachodzę ze Słońcem za horyzontem. Przede mną noc w pół się kłania. Szlifuję miliardy cząsteczek - treści, pozamykanych w człekokształtne formy. Kim jestem? Pustelnikiem. Puszczam miraże uczuć, które rozpuszczają się w pustce - eterze. Szukam wiary i nadziei, aby przegryźć ją ludzką szarańczą. Jestem pokojem, którego na świecie nie zaznacie. Składam się z czterech ścian. Dlaczego nie z sześciu? Ponieważ sufit i podłoga są względne. Ale czy pozostałe cztery ściany mnie blokują? Na to pytanie odpowiedz sobie sam.

A po czymś takim człowiek już sam nie wie, gdzie dokładnie szedł tym klifem.

Półka z książkami

Leżące na półce książki zazdrośnie obserwują to, co robię. Co więc robię?

Odkąd tylko wyjechałem z domu, moja ciasna biblioteczka pęka w szwach: a to kupię w księgarni, a to na ulicy, w antykwariacie, itd. I wszystkie one – te książki – stale potrzebują opieki. Chcą być przeczytane i czytane. Więc kiedy rozmawiam ze sobą, to one – te książki – słyszą i, co więcej, milczą.

Zastanawiałem się, o czym by tu dziś napisać i pomyślałem, że ostatnio ciężko mi pisać. Pisanie nie jest, jak powszechnie wiadomo, czynnością trudną, ale ostatnio ciężko mi pisać i nic na to nie poradzę.

Starałem się wymyślić – i wymyśliłem – wiele rzeczy wartych opisania. W myśl starego, zasłyszanego zdania: otwieram okno, a tu proza. I faktycznie. Wiele rzeczy zasługuje na trochę liter – truizm. Kurwa, truizm.

Więc już chciałem zacząć pisać o jednym z, kurwa, truizmów. Ale zorientowałem się, że ostatnio wszystko wydaje mi się strasznie obrzydliwe: poszukiwanie czegokolwiek w Internecie czy telewizji, czy gdziekolwiek indziej, to jedna wielka walka ze sobą; nawet za oknem źle.

Nie wiem dlaczego. Od pewnego czasu wciąż chce mi się na TO wszystko rzygać. A do tego: mówi się, że zbyt szeroki horyzont, to również nic dobrego.

Co więc robię?

Patrzę na półkę z książkami – żeby chociaż one miały dobrze. Cicho patrzę.

Facet 5.

•

Facet prowadził jakiś swój interes. Szło mu ani źle, ani dobrze. Poznał pewnego pięknego dnia dziewczynę, która była całkiem przyjemna. Zaprosił ją na kawę. Zaprosił ją na wino, na film. W trakcie filmu, musiał jednak wstać do płaczącego dziecka, które narobiło w pieluchę.

•

Przy oglądaniu innego filmu, do domu wróciła żona. Tym razem to nie dziecko narobiło w pieluchę.

•

Dziewczyna musiała wtedy wysłuchać swoje. Mimo iż nie uważała się za dziwkę, tak właśnie została nazwana. Tym jednym słowem, żona przystojnego właściciela firmy, postanowiła zakończyć tę niechcianą znajomość.

•

Facet został opluty i nazwany kurwą. To słowo uderzyło go. I mimo, że nigdy tego nie robił - uderzył swoją żonę. Dziewczyna wyszła z domu.

•

Po kilku dniach interes – wraz z mężczyzną – wyleciał za okno. 

•

Najwyraźniej słowo jest trwalsze od życia.