Półszkot

Tak się akurat złożyło, że na Święta wylądowałem, z rodziną, w Edynburgu. Paradoksalnie wyjeżdżałem z zimnej i śnieżnej Polski, do wiosennej umiarkowanie cieplej, bezopadowej Szkocji – krainy takich samych domów i życzliwego wielonarodowego społeczeństwa. Dziwne rzeczy się tu dzieją.

Już na starcie, czyli po wyjściu z lotniska, wsiadając do autobusu miejskiego zostaliśmy zaatakowani przez uśmiechniętego kierowcę. Pozostając w gotowości na wszystko kupiliśmy bilety, czujnie rozglądając się na boki i kontrolując każdy ruch prowadzącego piętrowego busa linii 35. Otrzymawszy świstek papieru, podzieliliśmy się na dwie grupy – mój tata i brat weszli na piętro, a ja z mamą pilnowaliśmy bagażu, który został na dole. Tak na wszelki wypadek.

Na każdym przystanku, ludzie wysiadający z autobusu rzucali na odchodne kierowcy „Thank you” albo „Cheers Driver”, ciekawe za co!? No nic. Mój brat – od pół roku Szkot, tylko że brunet i z polskim akcentem, również dziękuje kierowcy, który życzy mu miłego dnia. Ja z rodzicami robimy to samo. Dziwna sprawa. Wysiadając wpadamy naprzeciwko ok. stumetrowego szeregowca. Odwracamy się w lewo, w prawo jak dzieci chwilę po wejściu do Disneylandu i w ciszy maszerujemy do mieszkania, w którym spędzimy najbliższy tydzień.

Miejscowi czują już wiosnę na całego – mężczyźni ubierają się w koszulki z krótkim rękawem, krótkie spodnie, kobiety w krótkie spódniczki, raz nawet widziałem dziewczynę, która była ubrana w szorty i bluzkę przysłaniającą (tylko!) piersi. Z rzadka mijaliśmy się tutaj z naszymi bratnimi duszami – zmarźluchami, ubranymi w kurtki i długie spodnie. Przecież tu cholernie wieje, pomyślałem sobie mijając kolejnego „golasa”.

Chyba dziwnie żyłoby się tutaj na stałe – w miejscu, gdzie wszyscy są życzliwi, nikt nikomu niczego, wydawałoby się, nie zazdrości, a miasto to mozaika idealnie zazębiających się domków, ulic, zabytków, sklepów handlowych i ludzi. Nie widziałem tutaj nikogo kto chciałby łamać jakiekolwiek przepisy. Kiedy chciałem z bratem i jego dziewczyną kupić sobie szkocką w supermarkecie, wszyscy w trójkę zostaliśmy wylegitymowani, w celu sprawdzenia naszej pełnoletności. Gdy o pierwszej w nocy wyszedłem zebrać pranie, z ogródka za domem brata, o którym wszyscyśmy zapomnieli, z balkonu obok odezwał się sąsiad pytając, czy wszystko w porządku.

A teraz, pisząc ten felieton, siedzę w kafejce na George IV Bridge. W miejscu gdzie JK Rowling pisała pierwszą część Harrego Pottera. Piję espresso. Na oknie wisi informacja, że jestem w „Miejscu narodzin Harrego Pottera”. Po tygodniu za granicą praktycznie nie pamiętam już języka poulskiego (czyy jak tou tam pou Poulsku). Gdyby nie to zapewne sam napisałbym swój bestseller.